Tο να μεγαλώσεις στη Γλυφάδα και όχι να περνάς ως επισκέπτης, σου δίνει μία άλλη οπτική. Όχι, δεν το θεωρώ μύθο όταν ακούω να λένε ότι συγκεντρώνει σοβαρό αριθμό πλουσίων και νεόπλουτων, θα υποστηρίξω όμως ότι η Γλυφάδα δεν είναι μόνο αυτό.
Για όσους, σαν εμένα, διανύουν την τρίτη δεκαετία της ζωής τους και μεγάλωσαν στους δρόμους αυτού του παραθαλάσσιου θέρετρου, η περιοχή έχει κάτι παραπάνω από μαγαζιά – αλυσίδες ρούχων και κάποια διασκορπισμένα μπαροκλάμπ. Όχι ότι δεν είναι και αυτά ή ότι αυτά τα σνομπάρουμε, αλλά στην ερώτηση «Τι είναι η Γλυφάδα;» είναι τα τελευταία που θα σου αναφέρουμε. Για εμένα, λοιπόν, Γλυφάδα είναι τα παιδικά μου χρόνια, όταν πήγαινα βόλτες πιασμένη από το χέρι των γονιών μου τα πρωινά του Σαββατοκύριακου στο υπόγειο παιχνιδάδικο της Αγγέλου Μεταξά –που πλέον δεν υπάρχει– και στα εμπορικά - στοές, όπου αγόραζα τα παιδικά μου ρούχα, ενώ μετά είτε καθόμασταν στα «Dunkin’ Donuts», είτε παίρναμε στο χέρι τυρόπιτες και νεγράκια από τον «Τάσο», που από το ’71 μέχρι σήμερα αποτελεί το μαγαζί - σταθμό της Μαραγκού. Την ίδια στιγμή, η Γλυφάδα με το σινεμά της Ζησιμοπούλου έγινε και το μέρος που πρωτογνώρισα τις ταινίες της παιδικής μου ηλικίας, ενώ εκεί γέλασα και φοβήθηκα με όλη μου την ψυχή μέσα στα τρενάκια του «International», του λούνα παρκ που πολλοί ακόμα αναπολούμε και ας έβαλε τίτλους τέλους εδώ και 14 χρόνια.
Καθώς μεγάλωνα, η Γλυφάδα έγινε και τα εφηβικά μου χρόνια. Τώρα, αντί για το αμάξι του μπαμπά, έπαιρνα το τραμ και συναντιόμουν με τις παρέες στην Πλατεία Εσπερίδων δίπλα από τις κούνιες, έπαιζα bowling στην Ποσειδώνος, έπινα καφέ στη Ζησιμοπούλου, όταν ήταν γεμάτη από ανοιχτά μαγαζιά και όχι από εγκαταλειμμένα ερείπια, και βγήκα τα πρώτα μου ραντεβού στα φαστφουντάδικα της περιοχής, στο –παρελθόν πλέον– «Applebee’s» και στο ιστορικό «Queen» –απόρροια της Αμερικανικής βάσης που κάποτε βρισκόταν στη Γλυφάδα–, αλλά και στην παραλία, άλλοτε στα φανταχτερά μαγαζιά της και άλλοτε στην αμμουδιά της.
Πηγή: athensvoice.gr
